Swoooooeeesh … daar vloog het boek door de kamer

“TUURLIJK SNAP IK HET!” gilde ik en gooide mijn wiskundeboek door de kamer. Mijn vader keek me vertwijfeld aan. Hij geloofde er niks van. Terecht ook. Want nee: eigenlijk snapte ik het helemaal niet. En dat wist hij. Dus wilde hij helpen. Net zoals de juf. Dus legden ze het uit. Nog een keer en nog een keer... Voor mij was dit marteling.

IK moest binnen zitten om STOMME rekensommen te doen terwijl het buiten heerlijk weer was en ik gewoon DAAR wilde zijn, door het bos rennen en een boomhut bouwen. Dat waren mijn vriendin en ik al zooooo lang van plan. Maar nee.

Om van het gezeur af te zijn, zei ik maar dat ik het wel snapte. En ook al deed ik dat niet helemaal… kwam ik er toch best wel goed doorheen. Ik weet niet hoe. Maar ik ontwikkelde manieren in mijn brein hoe ik die rekensom dus wel op kon lossen. In alle andere vakken was ik ook nog eens HEEL erg goed. Dus ik kwam op zich heel soepel door school.

 

Alleen, wat niemand (inclusief mezelf) in de gaten had: Ik had stress. Heeeeel veel stress.

Zo veel stress dat ik er jaren later ziek van werd. Ik had ZO een hoofdpijn dat ze dachten dat ik misschien een tumor of iets anders heeeeel ergs zou hebben. Niet dus. 108839 onderzoeken later kwam ik via de huisarts bij een therapeut terecht en die kwam met de life changing vraag: “Alena. Heb jij er ooit over nagedacht of je misschien ADHD zou kunnen hebben?”

“Eeeeeeeh nou, nee. Dat is toch belachelijk. Ik ben nu al 27. Dat zou toch zeker OOIT iemand zijn opgevallen.” schoot ik in de verdediging. Totdat het begon te dagen. Al die suuuper drukke kinderen op het KDV trok ik als een magneet aan. En ik begreep hen ook HEEL erg goed.

 

Dus ging ik het toch maar verder uitzoeken:...Google: “Hoe uit ADHD zich bij meiden/vrouwen?” BAM. Ik kon het niet geloven. Daar stond toch echt letterlijk een beschrijving van MIJ.

Toen liet ik mezelf bij ADHD centraal onderzoeken, en wat bleek? Ik was het schoolvoorbeeld voor een vrouw met ADHD! Bij de tests kon ik zonder medicatie niet stil zitten, en het kostte me ook nog heel veel moeite om me 20 minuten op zo’n STOMME computertest te concentreren.

En toen kreeg ik voor het eerst medicatie. Er ging een wereld voor me open. Ik kon focussen! Ik had RUST in mijn hoofd. En in mijn lijf.

 

Dus. Nu had ik de bevestiging. Ik heb ADHD. Ik was dus niet gek.

Eerst had ik nog een beetje moeite met dit label maar uiteindelijk was het een enorme opluchting. IK HEB DE OPLOSSING gevonden. Ik ben erachter wat het nou was wat mij zo veel stress opleverde.

Ik leefde al mijn hele leven met een rugzakje. Zonder het te weten.

 

Je kan je vast voorstellen dat er toen van ALLES in mijn hoofd omging.

Maar vooral een ding stak voor mij er uit: HOE KON HET DAT NIEMAND DIT OOIT HEEFT GEZIEN???

Nou...veel professionals hebben me bevestigd: ADHD bij meiden wordt heeeel vaak pas heeeel laat vastgesteld. Nadat ze dus (zoals ik) eerst behoorlijk tegen andere dingen aanlopen: Depressies, eetstoornissen, burn-out... (en van die laatste zat ik toen niet ver verwijderd!)

 

toen dit alles goed tot me was doorgedrongen dacht ik: DAT KAN TOCH NIET, en daarom heb ik mijn kindercoachpraktijk kriskrascoaching opgezet want:

 

Ik wil, ik wil, ik wil….

• Ik wil ervoor zorgen dat kinderen niet alleen echt gezien worden maar ook dat ze gewoon zo geweldig mogen zijn zoals ze nou eenmaal zijn.
• Ik wil dat geen juf meer 100 keer op dezelfde manier uitlegt hoe je een rekensom moet oplossen als je het de eerste 99 keer al niet hebt begrepen.
• Ik wil dat ouders hun goede bedoelingen niet alleen gaan steken in het uitleggen van huiswerk maar dat ze zelf hun huiswerk doen en proberen hun kinderen te begrijpen.
• Ik wil dat kinderen zich vrij en gelukkig mogen voelen om lekker zichzelf te zijn.
• Ik wil dat ouders, juffen, meesters en vooral kinderen kunnen zeggen “gelukkig loop ik buiten de lijntjes.”

 

En daarom doe ik wat ik doe:

In mijn enthousiasme neem ik kinderen en ouders mee om op een creatieve manier de wonderbare wereld buiten de lijntjes te ontdekken.