CODE ORANJE: Grote kans op emotiestorm!

Ik zat huilend op de bank.

Opeens werd het me allemaal te veel. Verhuizen, mijn bedrijf runnen, heel veel slecht nieuws van ver weg maar ook dichtbij. Ik kon alleen maar nog huilen. En eventjes heeeel eventjes was ik ECHT moedeloos. Ik wilde niet meer verhuizen, ik wilde niet meer ondernemen…

En ze bleven maar komen: de WAT ALS gedachten…

... wat als we toch de verkeerde tegels hebben uitgezocht

... wat als mijn bedrijf NOOIT zo succesvol wordt als ik het zou willen

... wat als ik dan toch bij de HEMA moet gaan werken


wat als, wat als, wat als…


Ik dreigde in deze neerwaartse spiraal te verdrinken.

Maar toen. Toen hoorde ik mezelf praten. En huilen. En ja, het moest er even uit. Op zo’n moment heb ik dan gewoon iemand nodig die luistert. Gelukkig had ik mijn man naast me. En na een tijdje huilen en praten was mijn hoofd op bepaald moment weer leeg. Gewoon zo. En toen gebeurde er iets heel erg moois: toen was er ruimte voor iets nieuws!

Ruimte voor dromen, hoop en gekke ideeën !

En weet je hoe dat kwam? Omdat er –daar ben ik gewoon zelfbewust van overtuigd– een stuk wijsheid in mij zit. En ik geloof dat die in iedereen zit; ook en VOORAL in kinderen. Want moet je dit horen:

Zo’n twintig jaar geleden had ik ook al regelmatig dit soort momenten waarop ik HEEEELEMAAL overweldigd was. Van alles, van iedereen. Want alles wat er om mij heen gebeurde leek in mijn hoofd vast te plakken. En heel vaak begon ik ook toen uit vertwijfeling te huilen. Mijn moeder (en ja, ze bedoelde het natuurlijk alleen maar goed) zei dan heel vaak “ach schatje, maak er toch niet zo een drama van.” En misschien, misschien zeg ook jij zo iets af en toe tegen je dochter als ze er heeeelemaal doorheen zit; want je wilt natuurlijk niet dat je dochter zich van ALLES aantrekt wat er zo om haar heen gebeurt.

Maar schatje, ik kan je vertellen dat sommige hersenen nou eenmaal zo functioneren: ALLES blijft plakken. “jeetje en wat moet je DAN doen?” denk je nu misschien. Nou, het is eigenlijk heel simpel: dat hoofd moet weer leeg. En als dat voor jouw dochter betekent dat ze maar even flink moet huilen dan gun ik het haar en eigenlijk jullie allebei dat ze het er gewoon even uit kan gooien. En of dat nou in een zakdoek, aan jouw schouder of in de zee is, dat maakt uiteindelijk niet uit, toch!?

Want hé, je kent het vast wel ...

...dat opgeluchte gevoel na een MEGA storm. De lucht lijkt gewoon schoner, de zee lijkt opeens stiller…. En weet je wat het mooiste is: dan zal jij, dan zullen jullie ervaren hoe veel ontzettend moois er weer kan ontstaan. In de hoofd van je dochter. In de relatie tussen jullie.

Mooi toch?

Nou als jij dat net zoals ik een veel mooiere uitzicht vindt dan verzuipen in de

“wat-als-neerwaartse-spiraal” dan heb ik hier

2 behulpzame TIPS voor jou:


  • LUISTER gewoon! En ja, alleen dat. Je hoeft ABSOLUUT geen adviezen te geven. En even onder ons: je hoeft het niet eens ECHT te begrijpen; als je dochter maar het gevoel heeft dat zij gehoord wordt is dat al meer dan genoeg!
  • Als jij al merkt dat er zo een “emotie”storm aan komt (omdat je dochter bijvoorbeeld een kort lontje heeft), creëer dan de ruimte waar die storm er uit kan komen. Klinkt lekker vaag...ik bedoel: neem je dochter mee naar het strand of ga even lekker een kopje chocomel drinken met elkaar en ga gewoon lekker kletsen.

En als DIT je lukt of beter gezegd als jullie dit lukt dan weet ik zeker dat jullie door iedere emotiestorm een stukje sterker worden en je dochter uiteindelijk in no time uit zo een overweldigend gevoel uit kan stappen.

En dan… HUPSAKEE vrolijk stuiterend door het leven gaat springen. Wetende dat er weer een storm aan kan komen, maar dat ze ook DAAR doorheen gaat komen. En dat geen storm eeuwig voortduurt.


Dus, wat ga jij doen?

 Chocomel pakken of naar het strand? Of vraag je even aan je dochter of zij zelf een ideetje heeft hoe zij het beste haar hoofd leeg kan maken?!