Hij had het al weer opgelost
“HEEELP hij slaapt niet meer in zijn eigen bed en durft niet meer buiten met zijn vrienden te spelen.“
vanuit deze vertwijfeling belde zijn moeder mij. We maakten een afspraak. “Kan het niet eerder?”vroeg de moeder mij nog eens vertwijfeld. Nee dat kon helaas niet, onze agenda’s liepen steeds mis.
Dus...enkele weken later hadden we een oudergesprek. En toen kwam het jongetje.
Helemaal relaxed maakten wij kennis...
...op de kinder-manier: we gingen spelen. Vooral heel veel met nerfguns. Tussendoor een beetje kletsen. Maar omdat dit cliëntje maar 6 jaar oud was lag de focus toch ECHT op het spelen…
De week daarna was het jongetje ziek. Moeder mailde mij dat hij ondertussen alweer in zijn eigen bed slaapt. En toennnn...eindelijk kon hij weer komen “vandaag wil ik wel met hem uitzoeken hoe hij die angst(en ieder ander gevoel) buiten zichzelf kan zetten”dacht ik zo bij mezelf. Hij kwam. We speelden.
IK werd eventjes ECHT bang
Ik kreeg kippenvel toen hij van dicht bij (want mijn huidige kamer is ook weer niet zoooo groot) zijn nerfgun op mij richtte. Dus ik pakte mijn kans om in te haken op dit gevoel. Bang. Hij legde aan mij uit “maar ik ben nooit bang!” “Oh?! Zei ik verbaasd. Jij bent zowat de eerste mens die ik leer kennen die voor niks en niemand bang is! Hoe krijg je dat dan van elkaar?”
Hij keek me aan. Hij. 1,20 groot, 6 jaar oud en zij “ik schuif het gewoon aan de kant”. Ik was eventjes sprakeloos...
HOE HOE heeft hij het nou van elkaar gekregen om na EEN sessie HET probleem op te lossen?
Precies, dat geef ik toe, weet ik het niet. Maar blijkbaar heeft hij in de sessie vorige keer veel meer opgenomen als dat ik had verwacht. Weer zo een gevalletje. Zo langzaam zou ik het toch door moeten hebben dat die kids gewoon zooooo ontzettend knap zijn!
Maar eventjes: ik zeg nu echt niet, dat dit ene uurtje met mij AL dit heeft veroorzaakt. Want. Het oudergesprek. Dat was er ook nog.
En blijkbaar hebben deze ouders thuis ook keihaard gewerkt.
Hoe ze dit hebben gedaan? Welke tips ik hun heb gegeven? Weer eens: ECHT geen suuuuper ingewikkelde dingen. In het super kort:
- geef je kind thuis de mogelijkheid om dingen te doen waardoor hij merkt dat HIJ degene is die controle heeft over dingen. Want het gaat erom dat hij ervaart dat hij de baas over zijn gevoelens is. En dat kan zo’n kind dus blijkbaar al leren door af en toe de verantwoordelijkheid overgedragen te krijgen om de tafel te dekken
- wees je er bewust van wat JOUW angsten als ouder zijnde zijn. Want helaas pindakaas gaat jouw kind deze in no time oppikken en vanuit deze angst handelen- of dus NIET handelen maar de hele middag thuis zitten omdat eigenlijk JIJ degene bent die bang is dat buiten iets zou gebeuren.
- vertrouw er op dat je kind het in principe ZELF kan oplossen. Hij hoeft niemand die zijn handje vasthout of nog erger: het voor hem oplost; want je merkt het al: alleen als hij het ALLEEN mag oplossen kan zijn zelfvertrouwen groeien en mag jij er trots naar kijken!